Ο Γιάννης Καλπούζος αποδεικνύει για άλλη μια φορά πως κατέχει την ιδιαίτερη μαεστρία ενορχήστρωσης των συγγραφικών υλικών του, δηλαδή του μύθου, της ψυχογραφίας και της ιστορικής λεπτομέρειας, επιτυγχάνοντας όχι απλώς τη δημιουργία ενός θελκτικού αναγνώσματος αλλά ενός αναγνώσματος μέσα από το οποίο ο αναγνώστης, ακόμη κι αν δεν ανήκει στην κατηγορία εκείνων που επιθυμούν να εντρυφούν στα σύμβολα και στους απώτερους στόχους ενός έργου, θα βρει ενδιαφέρον το σμίξιμο της μυθοπλασίας με παραμυθικά στοιχεία και με κορυφαίες στιγμές της κυπριακής ιστορίας.
Καθώς το έργο δομικά είναι μοιρασμένο στο μικρό και μεγάλο χρονικό, ο αναγνώστης παρακολουθεί την ακριβή ανασύσταση δυο χρονικών περιόδων. Σε πρώτο πλάνο, η Κύπρος στα 1570, τότε που η Οθωμανική εισβολή στο νησί οδηγεί στην αναμέτρηση του οθωμανικού με το προκάτοχό του ενετικό στοιχείο. Η Ιστορία διαπλέκεται με τη μυθοπλασία, καθώς ο κεντρικός ήρωας, ο πάροικος Γερόλεμος, δέσμιος σε ένα θρύλο της εποχής, αναζητά το θησαυρό που είναι κρυμμένος στο «Ζωνάριν της Αγίας Ελένης», δηλαδή στο τέλος του Ουράνιου Τόξου. [...]
Στο μεγάλο χρονικό, μας μεταφέρει τρεις αιώνες μετά, στην Κύπρο του 1892, όταν το νησί έχει μετατραπεί σε αντικείμενο συναλλαγής ανάμεσα στους Οθωμανούς και τους Άγγλους. Με μεγάλη ιστορική ακρίβεια, προϊόν ενδελεχούς μελέτης, ο Καλπούζος αποτυπώνει τον τρόπο που η Αγγλία φρόντιζε να βαθαίνει το χάσμα ανάμεσα στους Έλληνες και τους Οθωμανούς. [...]
Ο Γιάννης Καλπούζος ξαναδίνει στην ιστορία τους χαμένους χυμούς της. Οι ήρωές του διαθέτουν σάρκα και αίμα. Κυκλοφορούν ολοζώντανοι μες στις σελίδες του και είναι φορείς μιας αλήθειας που δεν συναντάται μες στις στεγνές από ανθρωπιά αράδες της επίσημης ιστορίας. [...]
(Από κριτική της Πασχαλίας Τραυλού, diavaseme.gr)
Καθώς το έργο δομικά είναι μοιρασμένο στο μικρό και μεγάλο χρονικό, ο αναγνώστης παρακολουθεί την ακριβή ανασύσταση δυο χρονικών περιόδων. Σε πρώτο πλάνο, η Κύπρος στα 1570, τότε που η Οθωμανική εισβολή στο νησί οδηγεί στην αναμέτρηση του οθωμανικού με το προκάτοχό του ενετικό στοιχείο. Η Ιστορία διαπλέκεται με τη μυθοπλασία, καθώς ο κεντρικός ήρωας, ο πάροικος Γερόλεμος, δέσμιος σε ένα θρύλο της εποχής, αναζητά το θησαυρό που είναι κρυμμένος στο «Ζωνάριν της Αγίας Ελένης», δηλαδή στο τέλος του Ουράνιου Τόξου. [...]
Στο μεγάλο χρονικό, μας μεταφέρει τρεις αιώνες μετά, στην Κύπρο του 1892, όταν το νησί έχει μετατραπεί σε αντικείμενο συναλλαγής ανάμεσα στους Οθωμανούς και τους Άγγλους. Με μεγάλη ιστορική ακρίβεια, προϊόν ενδελεχούς μελέτης, ο Καλπούζος αποτυπώνει τον τρόπο που η Αγγλία φρόντιζε να βαθαίνει το χάσμα ανάμεσα στους Έλληνες και τους Οθωμανούς. [...]
Ο Γιάννης Καλπούζος ξαναδίνει στην ιστορία τους χαμένους χυμούς της. Οι ήρωές του διαθέτουν σάρκα και αίμα. Κυκλοφορούν ολοζώντανοι μες στις σελίδες του και είναι φορείς μιας αλήθειας που δεν συναντάται μες στις στεγνές από ανθρωπιά αράδες της επίσημης ιστορίας. [...]
(Από κριτική της Πασχαλίας Τραυλού, diavaseme.gr)